نقش عوامل آموزشگاهی در تقویت شادی و نشاط در مدارس

نظام آموزش و پرورش یکی از نهادهای مهم اجتماعی است که از یک طرف به شکوفایی استعدادها و افزایش توانایی ها و قابلیت های فرد کمک می کند و از طرف دیگر در خدمت نظام اجتماعی درمی آید و از طریق انتقال بهسازی و گاه تغییر ارزش ها و هنجارهای اجتماعی، جامعه پذیری نسل آینده را ممکن می سازد. در آموزش و پرورش مدرن افزون بر مهارت های خواندن، حساب کردن و نوشتن، نیازهای جدیدی در قالب چگونگی رویارویی با چالش های هزاره سوم مطرح شده است. پژوهش ها حاکی از آن است که فرایند تعلیم و تربیت فعال، مستم وجود شور و طرب، نیاز و جوشش، تلاش و پشتکار و نشاط در همه ی ابعاد آن است چرا که هر گونه ارتباط و تعلیمی بدون روح تحرک، پویایی و شادی و نشاط، به شکست منتهی می  گردد.

در تبیین موضوع شاداب سازی باید گفت که این موضوع را از ابعاد مختلف می توان بررسی نمود چرا که در ابتدا شاداب کردن محیط مدرسه در کلا م به ایجاد فضای مناسب و فضاسازی ظاهری منتج می شود. لیکن با نگاهی دقیق تر باید عنوان کرد که شاداب نمودن فقط جنبه ظاهری ندارد چون داشتن بهداشت روانی سالم نیازمند رعایت اصولی است که هم جنبه مادی و هم جنبه معنوی دارد و در واقع شاداب سازی را در ابعاد ظاهری و ابعاد معنوی جست و جو کرد که هر یک از این موارد شامل بررسی موضوعات و مواردی مهم است که با در نظر گرفتن آن ها مطمئنا می توانیم روح و روان و جسم و جان نوجوان را شاد کنیم چرا که نوجوان باید ابتدا از درون وجودش احساس شادمانی داشته باشد و این احساس شادمانی همان ایجاد رضایت از زندگی است که باید در تمام ابعاد وجودش رخنه کند.در قرن جدید سرلوحه ی تعلیم و تربیت در یک جمله خلاصه شده است و آن اینکه شوق زندگی کردن را به دانش آموزان بیاموزیم چرا که نشاط و شادابی در مدرسه باعث رشد و شکوفایی در همه ی ابعاد وجودی یک دانش آموز می شود به طوری که ذهن او پویا، زبانش گویا و استعدادش شکوفا می گردد. پس باید معتقد باشیم که درحقیقت رشد پایدار ما در گرو شادی پایدار است و این شادی باید در مدارس ایجاد و مدیریت شود .

منبع : کریمی ع. ( 31).  تربیت تربناک (ذهن انگیز ودل انگیز). تهران: وزارت آموزش وپرورش. انتشارات منادی تربیت، 111 صفحه